Historia dzwonnicy w Rzędowie

Zabytkowa dzwonnica w Rzędowie powstała około 1788 roku, czyli parę lat po powstaniu wsi. Dąb, na którym umocowany jest dzwon, został przywieziony aż z Kośmidrów. Ponieważ mieszkańcy nie mogli znaleźć w okolicy takiego prostego drzewa, a zarazem równo rozwidlonego. Pochodzenie dzwonu nie jest znane, tak samo nie wiadomo, dlaczego na dzwonnicy jest krzyż katolicki, który ma dwie poziome poprzeczki. Dzwonnica ta miała wiele zastosowań: dzwoniono w razie pożaru, aż do lat sześćdziesiątych, kiedy straż pożarna otrzymała syrenę, dzwoniono w południe, aby przypomnieć wszystkim mieszkańcom Rzędowa o południowej modlitwie południowej. Dzwoniono również, gdy ktoś zmarł i po jego śmierci przez kolejne trzy dni. Dźwięk dzwonu odprowadzał zmarłego w czasie ostatniej wędrówki do kościoła w Kotorzu Wielkim. Zdarzały się również przypadki, że podczas zabawy w Rzędowie, młodzież z innych wsi dzwoniła dzwonem dla zabawy. W 1952 roku dzwonnicę wyremontowano. Jej drewniane fundamenty były już spróchniałe i dzwonnica zawaliła się. Mieszkańcy Rzędowa wylali nowe fundamenty i zamocowali dzwonnicę. Nad dzwonem wykonano gontowy daszek obity blachą. Od pokoleń dzwonnicę opiekowała się rodzina Fuks. Ostatni raz dźwięk dzwonu rozległ się w latach sześćdziesiątych. Obecnie dzwonnica jest cennym zabytkiem Rzędowa.

Jerzy Farys